Japan inspireert

Over drie weken pakken we onze rugzakken ...
Eerst nog even een beursje organiseren. WHAA help!!
Zen zen, denk aan Japan, Japan, Japan... Ja, Ja, Ja ... dat werkt wel.

Japan werkt inspirerend!
Math en ik zijn intussen fan van de film Tampopo; we hebben Lost in Translation herbekeken en ten volle geapprecieerd; ik heb momenteel Big in Japan op mijn ipod staan als een van de '25 most played songs'; we zoeken Japanse restaurants op in Brussel (de voltreffer tot nu toe is Yamayu Santatsu); we hebben tal van gidsen in huis gehaald waaronder ook het prachtige boek met grote sfeerbeeldingen (JAPON met foto's van Michaud) en hebben last but not least onze gasten home made sushi geserveerd.

Dat laatste was duidelijk een gevolg van overmoed... Toen ik begin februari met mijn gebroken been in de sofa lag en Dim & Marion een verdiep afzakten, groeide de idee om "un diner presque parfait" te organiseren samen met Laet & Antoine... Opdat het niet afstel zou worden, moesten we de menus op een zekere dag voor middernacht doorsturen.
.. en omdat we eigenlijk toen nog helemaal niet wisten wat we gingen klaarmaken, werd het menu een crytische omschrijving zoals "soupe à la tampopo, lost in speculoos, duck in Japan" ect... Maar dan breekt die dag aan dat je dat overmoedige menu moet klaarmaken... damm...
Ik zweer het, lotgenoten die niet vaak in de keuken staan, weten waarover ik nu spreek. Ik was al dagen vooraf nerveus voor dat etentje (vooral ook omdat Laet, Antoine, Dim & Marion met glans de revu passeerden), in die mate dat ik iedereen op kantoor en half mijn familie lastig viel met mijn kookintenties ... In feite besefte ik dat pas achteraf wanneer ik telefoontjes en sms'jes kreeg met de vraag hoe het uiteindelijk geweest was. Sorry zene.
Het was uiteindelijk ok... maar ik heb me toch wel veel vragen gesteld bij de recepten. Zo verlangt men bijvoorbeeld dat je Japanse noedels TRAAG?? in het water werpt of dat je rijst wast en daarna droogt en daarna weer terug nat maakt ???? Japans koken lijkt wel opeenvolging van rituelen. Een ervaring op zich die van mij zoveel energie vroeg dat ik aan tafel geen pap meer kon zeggen. Geen voltreffer als gastvrouw... gelukkig was Math dan weer het spraakwater.
So far, so good....
Nele