Bird watching in Kyoto

Onze laatste dag in Kyoto zit er vandaag op.

Bij het ontbijt hadden we nog geen flauw idee wat we zouden doen. De ryokan-houder stelde ons voor om met een bootje te gaan varen in het westen van Kyoto, maar ik vond bootje varen om bootje te varen een beetje stom. Ook al zou het landschap wel de moeite zijn geweest. Ik had nog een aantal tempels aangevinkt die een bezoek waardig zijn... en aangezien die fietstocht van onze eerste dag in Kyoto echt heel plezant was, vond ik dat voor herhaling vatbaar.
We huurden dus opnieuw twee fietsen en dit keer manoeuvreerden we ons al wat makkelijker doorheen de straten van Kyoto: de grote rode torii, de Kyoto Tower en de rivier zijn belangrijke bakens.
Na wat rondfietsen, een bezoek aan een tempel en een Starbucks wilden we langs de rivier fietsen die net zoals een kanaal een beetje verzonken ligt in het straatbeeld. De fietspaden langs die rivier liggen eveneens een stuk liggen dan de wegen en dat geeft een heel rustgevend gevoel. Op de rivier zit een kleine stroming die bij de watervalletjes tal van vogels (reigers, kraanvogels en roofvogels ...) aantrekken. Voor het eerst in mijn leven heb ik aan bird watching gedaan!! Een interessante bezigheid... vooral als het niet om duiven of mussen gaat. Zie de spectaculaire foto's! ;-))
Het was zelfs zo interessant dat de zon de tijd heeft gehad om mijn voorhoofd en mijn décolté te verbranden. Nadien zijn we de koelte gaan opzoeken in een parkje en daarna in de schaduw van de hoogste pagode van Japan (nl. deze van Toji) ...
's Avonds zijn we naar een zéér goed restaurant geweest. Eentje dat ons werd aangeraden door mensen die we ontmoet hebben in Tokyo en dat ook bejubeld werd door de ryokan-uitbater: OMEN is de naam... Het lag gemakkelijkshalve ook nog op wandelafstand van onze slaapplaats.
We bestelden een OMEN noedelsoep (noedelsoep van het huis) en daarna gegrilde kip. Bij die gegrilde kip werd een groen poeder geserveerd. Ik proefde het niet onmiddellijk ... dus ik nam alsmaar grotere proporties van dat poeder... tot het begon te werken.. Dat groen poeder zette me in vuur en vlam... het was net vuurwerk in mijn mond! Niet pikant, maar een erg bizarre sensatie... een beetje verdovend zelfs. Ik heb speciaal gevraagd om de naam van dit kruid op een briefje te schrijven: ik heb het hier over "SAN SHO"... iets bizars.
Don't try this at home.